Krasiński Adam h. Ślepowron (ok. 1690 – ok. 1744/5), podkomorzy ciechanowski, generał-major wojsk litewskich, poseł na sejmy. Był synem Pawła, cześnika ciechanowskiego (zm. przed 1710), i Ludwiki Zielińskiej. Posiadał dobra w ziemi ciechanowskiej (Gruduski i Wilksin) oraz w woj. płockim. Politycznie związał się z «familią» Czartoryskich i dzięki jej poparciu otrzymał po ojcu urząd cześnika, a w r. 1720 występował już jako pułkownik wojsk królewskich. Wielokrotnie pełnił funkcje poselskie. Najpierw w r. 1726 z pow. ciechanowskiego na sejm grodzieński, na którym wypowiadał się za aukcją wojska i koekwacją podatków. Wszedł wówczas do komisji dla załatwienia z dworem berlińskim spraw Elbląga, Drahimia i powrotu gwałtem uprowadzonych ludzi oraz do komisji kurlandzkiej, która w l. 1727–8 pracowała w Mitawie nad ułożeniem statutu dla Księstwa. Posłował następnie z woj. płockiego na sejmy nadzwyczajne grodzieńskie w l. 1729 i 1730, a z ziemi ciechanowskiej na takiż sejm warszawski w r. 1732. Na tym ostatnim przedłożył Izbie do przyjęcia postanowienia komisji kurlandzkiej, poruszył sprawę ustawicznych najazdów wojsk pruskich, a sejm konny uważał za jedynie zdolny do przeprowadzenia aukcji wojska. W styczniu 1733 r. był z Inflant posłem na sejm nadzwyczajny warszawski i t. r. z woj. płockiego na sejm konwokacyjny. Dn. 23 V t. r. podpisał konstytucje konfederacji generalnej warszawskiej i z jej ramienia wszedł na czas bezkrólewia do Rady przydanej prymasowi.
Na wiadomość o wkroczeniu wojsk rosyjskich podążył zaraz na Litwę i objął komendę nad regimentem pieszym buławy polnej lit. W l. 1734–5 walczył w szeregach sił zbrojnych konfederacji litewskiej zawiązanej przy Stanisławie Leszczyńskim, biorąc udział w długim i chaotycznym rajdzie poprzez Podlasie, Białoruś i Litwę. Samodzielną rolę odegrał na przełomie lipca i sierpnia 1734 r., podczas nieszczęśliwej próby obrony obozu w Sielcach nad Jasiołdą przed połączonymi wojskami rosyjskimi i Michała Wiśniowieckiego. Część sił udało mu się jednak potem zebrać w Bielsku Podlaskim i użyć w dalszych działaniach.
Po uznaniu Augusta III otrzymał stopień generał-majora i szefostwo regimentu konnego królewicza w wojsku lit. wraz z funkcją pułkownikowską w tymże regimencie. W dalszym ciągu trzymał się «familii» i w bliskich stosunkach pozostawał zwłaszcza z Michałem Czartoryskim. Po reasumowaniu w r. 1736 komisji kurlandzkiej wziął udział w jej pracach. Z ziemi ciechanowskiej posłował na sejm w r. 1738, a z woj. płockiego w r. 1740. Na pierwszym z nich poruszył bezprawia wojsk brandenburskich oraz wskazywał na sposoby powiększenia wojska: cło generalne, kwartę sprawiedliwą ze starostw i podatek od duchowieństwa prawosławnego. W r. 1740 wszedł do sejmowej deputacji do spraw artylerii kor. W r. 1739 został podkomorzym ciechanowskim. Pod koniec życia zamieszkiwał w swych posiadłościach w woj. płockim. Ożeniony z Franciszką Podoską, 1. v. Kazimierzową Radzimińską, zmarł bezpotomnie, a majątkiem po nim podzielili się w r. 1745 dwaj jego bracia: Franciszek, podstoli zawskrzyński, i Stanisław.

Enc. Wojsk.; Boniecki; Uruski; – Gembarzewski M., Jan Tarło pierwszy powstaniec polski, Kr. 1935 s. 46, 86; Hylzen J. A., Inflanty, Wil. 1750 s. 402; – Matuszewicz M., Pamiętniki, Wyd. A. Pawiński, W. 1876; Ogiński T., Pamiętnik, Wyd. K. Bartoszewicz, „Przegl. Hist.” T. 18: 1914 s. 72–3 (bez wymienionego nazwiska); Teka Podoskiego, III 106/132, IV 16, 30, 117, 122, 154, 362, 366, 408, 412–4, 431, 443, 454, 460, 463, 465, 587, 658; Vol. leg., VI 210, 215, 293, 299; Zawisza K., Pamiętniki, Wyd. J. Bartoszewicz, W. 1862 s. 348.
                                                                                                                                                                                                                              Wacław Szczygielski